Vanaf het eerste moment dat ik ze zag wist ik het……. Voor hen wil ik wat betekenen! Ik wil ze graag onbezorgd zien lachen en spelen, zoals de meeste kinderen van hun leeftijd doen. Deze onbezorgdheid is helaas niet zo vanzelfsprekend voor veel Zuid-Soedanese kinderen. Te veel kinderen wonen op straat of in een vluchtelingenkamp.

Enkele minuten lopen vanaf onze compound is een weeshuis waar zo’n 80 kinderen worden opgevangen die voorheen op straat of in andere slechte omstandigheden leefden. Twee keer per week ga ik naar dit weeshuis toe.
Ik herinner me de eerste keer nog goed dat een collega me meenam naar het weeshuis. Een grote groep kinderen die op ons af kwam rennen, ze probeerden me gelijk mee te trekken naar de schommels en een wip om te gaan spelen. De oudere kinderen zaten onder een afdak hun huiswerk te maken en vroegen me of ik hen daarbij wilde helpen.
Ik heb grote bewondering voor de verzorgsters of ‘aunties’ zoals de kinderen hen noemen. Dag en nacht zorgen ze voor de kinderen, ze doen de was (en dat is best veel van 80 kinderen!) en ze koken dagelijks grote hoeveelheden eten met hulp van de oudere meisjes.  Maar omdat er zoveel kinderen zijn en te weinig aunties is het helaas onmogelijk om alle kinderen voldoende persoonlijke aandacht te geven.

Daarom kreeg ik het idee om wekelijks een aantal jonge kinderen bij het weeshuis op te halen en hen mee te nemen naar onze compound voor Baby Bible. Baby Bible is een initiatief van een collega MAF-moeder, waarbij we iedere woensdagochtend bij elkaar komen met jonge kinderen die nog niet naar school gaan. Ook de moeders zijn welkom. We zingen en bidden met de kinderen en er wordt een Bijbelverhaal verteld.
Het is woensdagochtend:
De kinderen kijken verbaasd rond als ze voor het eerst in het huis van mijn buurvrouw komen waar Baby Bible gehouden wordt. Voorzichtig voelen ze aan het zachte kleed op de grond. Dan kijken ze naar een kast vol boeken en prachtig speelgoed, het liefst zouden ze daar gelijk mee gaan spelen. Dan zien ze de andere kinderen: nieuwe vriendjes om mee te spelen! Doordat ze weinig tot geen Engels spreken kunnen we ze moeilijk uitleggen wat we gaan doen, maar ze kijken nieuwsgierig rond als we met alle kinderen in een kring gaan zitten. Eerst zingen we een aantal versjes met gebaren, waarbij ze allemaal proberen mee te doen. Een van de meisjes voelt zich al snel op haar gemak en een grote lach verschijnt op haar gezicht! Een jongetje heeft iets langer tijd nodig om te wennen, maar na verloop van tijd krijgt ook zijn gezicht een voorzichtige glimlach. Als na het zingen het Scheppingsverhaal wordt verteld aan de hand van mooie gekleurde platen, zitten ze met grote ogen .

Na het luisteren naar het verhaal is het snack time. De kinderen gaan samen aan de tafel zitten. Tijd om wat te snoepen! De koekjes verdwijnen snel in hun mondjes en het bakje met fruit is ook zo leeg. Dat is lekker! Helaas krijgen ze dit niet vaak, want koek en fruit zijn luxe producten in Zuid-Soedan en daar is meestal geen geld voor. Na het gesnoep is het tijd om te spelen. Puzzels, auto’s en boeken… ze weten niet waarmee ze het eerst moeten gaan spelen.

        

Aan het eind van de ochtend lopen we hand in hand terug naar het weeshuis. Als we daar aankomen staan de aunties al op de kinderen te wachten. In het Arabisch verwelkomen ze hen en vragen hoe hun ochtend was. De kinderen krijgen snel een beker maïspap en dan is het hoog tijd voor hun middagdutje. Hun vriendjes liggen al te slapen.

Ik loop weer terug naar de MAF-compound. In gedachten zie ik weer de stralende ogen en blijde gezichtjes van de kinderen voor me, terwijl ze heerlijk aan het spelen waren. Ik vond het vooral fijn dat we ze konden vertellen over God die alles gemaakt heeft en die van hen houdt! Dit alles geeft me veel voldoening. Ik kan helaas niet alle kinderen in Juba helpen, maar in ieder geval voor enkelen een verschil maken.

Ik zie dat het inmiddels bijna twaalf uur is en loop snel door om Yenthe op tijd van school te halen.