De eerste vraag die de Zuid-Soedanese agent van de grenspolitie mij stelt als ik mijn paspoort overhandig is: ‘Waar is je work permit?’.
Ik overhandig hem een kopie van Wims werkvergunning omdat ik geen eigen werkvergunning heb.
‘Werk je dan niet?’ is zijn verbaasde reactie als ik uitleg waarom ik geen werkvergunning heb. Nou, deze vraag wil ik niet ontkennend beantwoorden, want mijn dagen zijn behoorlijk gevuld, al heb ik geen werkvergunning.

Ik hoef me echt niet te vervelen. Allereerst heb ik natuurlijk de dagelijkse zorg voor Yenthe. Daarnaast vinden Yenthe en Wim (en ik ook) het fijn om elke dag een warme maaltijd te eten. Dat kost wat extra tijd omdat alle groenten en fruit eerst gedesinfecteerd moeten worden voordat we ze kunnen eten. Daarnaast ben ik een aantal keren per week bakker door brood en koekjes te bakken omdat die moeilijk verkrijgbaar zijn.

Sinds kort ben ik ook één keer per week taxi-chauffeur. De school van Yenthe is niet meer bij ons op de compound, maar een aantal kilometers verderop. Elke maandag rijd ik met een auto vol kinderen naar een andere compound en ’s middags haal ik ze weer op.
Op dinsdagmiddag ben ik juf. De ‘echte juf’ geeft de helft van de kinderen zwemles en ik neem de andere kinderen mee naar de schoolbibliotheek. Daar kunnen ze elke week weer een nieuwe leesboek uitzoeken en als er nog tijd over is lees ik ze een verhaal voor.
De woensdagochtenden zijn gereserveerd voor het weeshuis. Elke week doe ik Baby Bible met hen (zie mijn column daarover). Wat een jaar geleden begon met een groep van zes kinderen is nu uitgegroeid tot een groep van achtien kinderen! Gelukkig helpt één van de ‘aunties’ mij hierbij, want in mijn eentje achtien enthousiaste peuters onder controle houden is iets te veel gevraagd. Maar ik geniet er nog steeds van om met hen te zingen, te bidden en ze over Jezus te vertellen! Dat is zo waardevol!
Op vrijdagmiddag ben ik weer juf maar heb ik een heel kleine klas: alleen Yenthe. Ik geef haar minimaal één keer per week Nederlandse les, omdat het toch wel erg fijn is als ze Nederlands kan blijven praten, schrijven en lezen. Gelukkig hebben we een leuke methode, die speciaal ontworpen is voor moeders zoals ik, die geen onderwijs achtergrond hebben.

Naast al deze banen mag ik ook de bezoekers van ons programma inplannen voor Bed & Breakfast, de medicijnvoorraad van MAF op peil houden (altijd handig om wat belangrijke medicijnen op voorraad te hebben, omdat het ’s nachts niet veilig is om de compound af te gaan of voor noodgevallen) en voor de weekenden coördineer ik de zondagsschool van onze kerk.

Maar toch kan ik geen werkvergunning krijgen om de volgende keer aan de grenspolitie te laten zien…